از رسمهایی که از گذشته تا چند دهه پیش تو شال وجود داشت این بود که بعد از پایان ماه رمضان و در روز عید فطر هرخانواده (بیشتر کسانی که وضع بهتری داشتند) به صورت جداگانه یا چند همسایه به صورت مشارکتی نذری درست میکردند و بعد از اقامه نماز عید به قبرستان میاوردند و بین دیگران تقسیم میکردند و ضمن فاتحه خوانی برای اموات نذری هارو با هم صرف میکردند.


هر خونواده در حد توانش ، یکی حلوا میساخت ، یکی شیرینی ، یکی آش میاورد ، یکی دیگه هم فرنی و از این قبیل چیزها اما بیشتر و اکثریت همون فرنی رو درست میکردند و به نوعی یک سفره دسته جمعی بود که تو اون روز عید اهالی بعد از یک ماه روزه داری ترتیب میدادند و هر کس هرچیزی دوست داشت رو از بین نذورات انتخاب میکرد و همه مردم در یک روز روی یک سفره مینشستند و با هم نزدیک و یکدل میشدند رسمی پسندیده که مثل بسیاری از آداب خوب و پسندیده قدیمیه روستامون دیگه از بین رفته.

درواقع هدف اصلی از این همه تشریفات و مواد خوردنی چیزی جز نزدیکی بیشتر با هم و افزایش دوستی و محبت نبود ... چیزی که روز به روز داره کمرنگتر و کمرنگتر میشه.